Het pand staat er sinds 1906. In dat jaar heeft aannemer Jan Lambeek de villa van de familie Wttewaall tot Stoetwegen gekocht. De villa staat er na de sloop van de Plompetoren.
Bewoner G.C. Wttewaall tot Stoetwegen is in 1863 op 83 jarige leeftijd
overleden, vier jaar na zijn vrouw. Het pand wordt tot 1906 verhuurd en
op stand bewoond door de familie Van Reede tot ter Aa. In 1906 laat Jan
Lambeek het slopen. Lambeek realiseert een bouwplan voor drie
woonhuizen, groot genoeg voor een kantoor aan huis:
N.V. Verzekeringsbank Moira is in 1919 van de Schoutenstraat verhuisd naar één van de woningen op de Plompetorenbrug. Het bedrijf heeft een Ziektefonds overgenomen, dit wordt
uitgebreid met een eigen ongevallenverzekering en in 1922 volgt een
eigen spaarverzekering. Tot de klantengroep behoort de Provincie Utrecht, het personeel is jarenlang verzekerd bij de Moira. Moira is als N.V. opgericht en op de
beurs kan in de aandelen gehandeld worden. Jaarlijks schrijft ze een aandeelhoudersvergadering uit en doet ze verslag van het financiële jaar. De directeur van het bedrijf is A.F.W. Kortem. Zijn zoon W.A. Kortem werkt ook in de firma en is directeur van 1927 tot 1941 en daarna kleinzoon W.A. Kortem.
De huizen zijn nog steeds de fundamenten, muren en vloeren van het huidige pand. Aan de voorzijde heeft het pand drie verdiepingen, maar aan de singelzijde is ook het souterrain te zien. Lambeek verhuurt het linker woonhuis tot hij het in 1919 verkoopt aan de familie Kortem. Kortem verwerft in 1920 een tweede pand aan de rechterzijde. Vader en zoon wonen in de wederzijdse woningen en in het linker pand is tevens het kantoor gevestigd. Het is een bedrijf aan huis tot de grondlegger van het bedrijf in 1927 naar Brussel vertrekt en zijn zoon de bank overneemt.
Het middenhuis wordt nog tot 1952 bewoond door de familie Van Spanje, apotheker op de Steenweg 144, tot Moira het in dat jaar verwerft. Met een grote verbouwing ontstaat in 1953 de huidige voorgevel. Bij de verbouwing wordt ook het souterrain vergroot richting de singel. In 1959 koopt de N.V. twee naast gelegen panden aan de Wolvenstraat van de naar de Breedstraat vertrekkende dansschool Zegers, het was voorheen de gymzaal van Plijnaar. Een groot bouwplan moet het kantoor met de uitbreiding een glorieus aanzien geven.
De achterzijde van alle panden zou ook de glanzende gevel van de nieuwbouw krijgen. Het bouwplan is een brug te ver. De Neudeflat in het centrum heeft de norm inmiddels gezet, tot hier binnen de singels en niet verder. Plannen in afgezwakte vorm vinden eveneens geen genade. Een interne verbouwing smeedt de gebouwen min of meer aaneen, daar blijft het bij en ze dienen voor vele jaren de verzekeringsbank. De danszaal is kantine en zeer geschikt voor de personeelsfeestjes. In het souterrain komen de eerste computers van het bedrijf, daarvoor is veel ruimte nodig.
Begin jaren tachtig verhuist Moira naar het Janskerkhof onder een nieuwe rijke eigenaar. De panden staan enkele jaren leeg tot het in 1983 gekraakt wordt door kunstenaars en muzikanten die betaalbare woon- en werkruimten zoeken. De Gemeente Utrecht koopt de gebouwen en na legalisatie van de bewoning is een renovatie uitgevoerd. In de periode 1983 -1989 is het complex verbouwd tot een woon-, kunst- en verzamelgebouw. De Stichting Moira is opgericht om de werkruimten te beheren en te exploiteren.
Met verzekeringsbank Moira gaat het verder tot een bericht op 16 september 1994 op de financiële pagina’s van de krant verschijnt: “De kleine Verzekeringsbank Moira uit Utrecht wordt zo goed als zeker eigendom van het veel grotere verzekeringsconcern Aegon uit Den Haag. De Haagse verzekeraar heeft een bod uitgebracht op alle aandelen Moira”. Moira is tot dan in handen van directeur Wigmans en voor de helft van het investeringsfonds Noro van de familie Fentener van Vlissingen.
Aegon is ambitieus en koopt op grote schaal regionale verzekeringsbedrijven. De bestaande contracten met klanten zijn haar veel waard voor praktijken met woorden als marketing, producten en distributie. In de ambitieuze plannen is nauwelijks ruimte voor bestaand management, veel medewerkers van de oude stempel verdwijnen uit het bedrijf. Nieuwe managers doen hun intrede. Een nieuwe norm eveneens: het geld van de klant wordt gebruikt voor het winstdoel van het bedrijf. Legiolease, Winstverdriedubbelaar, koopsompolissen en bijzondere hypotheek producten met verzekeringen worden aan de klantengroep verkocht. We weten inmiddels waarvoor.
Het einde van waar Moira ooit voor stond. Moira heeft nu een geheel andere bestemming, wonen, kunst en een zaal.
.
 |
| De drie woonpanden uit 1906 |
De huizen zijn nog steeds de fundamenten, muren en vloeren van het huidige pand. Aan de voorzijde heeft het pand drie verdiepingen, maar aan de singelzijde is ook het souterrain te zien. Lambeek verhuurt het linker woonhuis tot hij het in 1919 verkoopt aan de familie Kortem. Kortem verwerft in 1920 een tweede pand aan de rechterzijde. Vader en zoon wonen in de wederzijdse woningen en in het linker pand is tevens het kantoor gevestigd. Het is een bedrijf aan huis tot de grondlegger van het bedrijf in 1927 naar Brussel vertrekt en zijn zoon de bank overneemt.
Het middenhuis wordt nog tot 1952 bewoond door de familie Van Spanje, apotheker op de Steenweg 144, tot Moira het in dat jaar verwerft. Met een grote verbouwing ontstaat in 1953 de huidige voorgevel. Bij de verbouwing wordt ook het souterrain vergroot richting de singel. In 1959 koopt de N.V. twee naast gelegen panden aan de Wolvenstraat van de naar de Breedstraat vertrekkende dansschool Zegers, het was voorheen de gymzaal van Plijnaar. Een groot bouwplan moet het kantoor met de uitbreiding een glorieus aanzien geven.
 |
| Bouwplan van Moira uit 1960, na sloop van drie panden Wolvenstraat |
Begin jaren tachtig verhuist Moira naar het Janskerkhof onder een nieuwe rijke eigenaar. De panden staan enkele jaren leeg tot het in 1983 gekraakt wordt door kunstenaars en muzikanten die betaalbare woon- en werkruimten zoeken. De Gemeente Utrecht koopt de gebouwen en na legalisatie van de bewoning is een renovatie uitgevoerd. In de periode 1983 -1989 is het complex verbouwd tot een woon-, kunst- en verzamelgebouw. De Stichting Moira is opgericht om de werkruimten te beheren en te exploiteren.
Met verzekeringsbank Moira gaat het verder tot een bericht op 16 september 1994 op de financiële pagina’s van de krant verschijnt: “De kleine Verzekeringsbank Moira uit Utrecht wordt zo goed als zeker eigendom van het veel grotere verzekeringsconcern Aegon uit Den Haag. De Haagse verzekeraar heeft een bod uitgebracht op alle aandelen Moira”. Moira is tot dan in handen van directeur Wigmans en voor de helft van het investeringsfonds Noro van de familie Fentener van Vlissingen.
Aegon is ambitieus en koopt op grote schaal regionale verzekeringsbedrijven. De bestaande contracten met klanten zijn haar veel waard voor praktijken met woorden als marketing, producten en distributie. In de ambitieuze plannen is nauwelijks ruimte voor bestaand management, veel medewerkers van de oude stempel verdwijnen uit het bedrijf. Nieuwe managers doen hun intrede. Een nieuwe norm eveneens: het geld van de klant wordt gebruikt voor het winstdoel van het bedrijf. Legiolease, Winstverdriedubbelaar, koopsompolissen en bijzondere hypotheek producten met verzekeringen worden aan de klantengroep verkocht. We weten inmiddels waarvoor.
Het einde van waar Moira ooit voor stond. Moira heeft nu een geheel andere bestemming, wonen, kunst en een zaal.
.
